زندگی‌ام از تکثر افتاده، یک زندگی ساده شده، یک روایت مینیمال؛ ولی هر لحظه عمق بیشتری پیدا می‌کند. کم کم تکلیفم با پدیده‌های دور و برم مشخص می‌شود؛ بی جهد و تلاش خاصی! گویا در حال گذر از گذارم... شده‌ام مثل پیرمردهای هفتادساله که عصاره دنیا را در صبر می‌بینند و در تحمل. مثل یک پیرمرد که کنار می‌زند هر چیز نویی را. جنس آدمیزاد برایم حل شده. اکنون، به نسبت گذشته، کم‌ترین توقع را دارم؛ حتی از خودم. نقطه پایان آرمان‌گرایی؟!
گیرنده‌های حساسی دارم. کوچک‌ترین اتفاق توی هر مرحله از زندگی مرا درگیر خودش و تبعاتش می‌کند. نه اینکه وارد هر ماجرایی شوم ولی هر ماجرایی -دقیقا هر ماجرایی- ساعت‌ها فکر مرا به خودش مشغول می‌کند. من اگر یک روزی بتوانم نفس نکشم قطعا همان روز را هم بدون فکر تمام نمی‌کنم. فکر کردن برای من یک عمل ناخودآگاه نیست! یک فعل آگاهانه‌ی خود خواسته است. بگذریم.
از سه شنبه تا الان که آن خبر را شنیدم، به نظرتان چه شده؟ نشسته‌ام به رویا و فرزندم و همسرم و خانواده‌ام که اکنون جنسش تغییر کرده؟ حاشا و کلا!
درگیر خودم شده‌ام که لامصب چه می‌کنی؟ این چه وضعش است؟ به مرگ فکر کرده‌ای؟ مرگ برای تو چیست؟ زندگی چیست؟ این وسط، دنیای دون و اعلی را چه می‌کنی؟ این یک سال و نیم که عملا درس را گذاشته‌ای کنار و به قول خودت توی عکاسی ترکانده‌ای که انصافا هم ترکانده‌ای چه گیرت آمده؟ چه از دست داده‌ای؟ الان واقعا فرقی برایت کرد؟ و قس علی هذا!
پانوشت: تا الان فکر می‌کردم روزی به عدد است و کیل و میزان ولی امروز به نظرم آمدم روزی یک نسبت است. اگر با این فرمول نگاه کنم، مقدار دخل و خرجم همان نسبتی را دارد که صرفا مشغول به درس بودم! یک چیزهایی تو مایه‌های همان روزی مقدر و دنیایی که یا تو به دنبالش می‌روی و یا خودش دنبال تو می‌آید... روی این باید خیلی فکر کنم.
بعد از چندی؛ صدایم کرد و گفت که دکتر صدای قلب جنین را شنیده! به همین سادگی اکنون به سوی پدر شدن می‌روم...
ن: عمو کجا می‌ره؟
ز: سر کار
ن: می‌ره چی کار کنه؟
[من توی ذهنم: پول دربیاره. قسط داره. اجاره خونه داره. خرج داره.] [در همین حین: اگه کار دیگه‌ای هم بود می‌رفت؟]
ز: می‌ره عکس بگیره. عمو عکس گرفتن رو دوست داره!
رفتم سر برنامه‌ای که آفیش بودم. یک جلسه خالی از شنونده ولی مملو از گوینده. خب چه عکس‌هایی می‌شود گرفت؟ پرتره! پرتره سخنران‌ها. ولی بعد از آن جمله‌ای که از همسرم شنیدم کار کار نبود. وقت گذاشتن روی چیزی بود که به آن علاقه داشتم. حالا کنارش یک پولی هم برای ادای اقساط و پرداخت اجاره در می‌آمد. آن یک ساعت و نیم من کار نمی‌کردم؛ زندگی می‌کردم. عشق می‌کردم. شاد می‌شدم.
به جد معتقدم گاهی خدا حرف‌های خودش را از دهان همین آدم‌ها به گوش ما می‌رساند. مویدش هم آنکه یکی از آن‌ها که با عبارات ساده هم گفته شده، درونت غوغا می‌کند؛ یکی از آن‌ها به تو تلنگر می‌زد و از یکی آن‌ها می‌توانی بنویسی!
ساعت شش و چهل‌وپنج دقیقه عصر از خواب بیدار می‌شوم. به زور لعنت فرستادن بر مگسی که آخرش هم دیده نشد. کم‌تر از یک ساعت وقت دارم برای ادای نماز. یک لیوان چای تازه دم شده می‌نوشم. عادت همیشگی؛ برای لود شدن سیستم عامل. همراه با عطسه‌های مردانه‌ام وضو می‌گیرم. می‌روم توی اتاق تا مهمان‌ها نماز خواندن این موقع‌ام را نبینند. در همین حین متوجه می‌شوم از لپتاپم برای دیدن عکس‌هایی که در عروسی‌ای که چند ساعت گذشته از آن فارغ شدند استفاده می‌کنند. همسرم مدام و با عبارت‌های مختلف و کش و قوس‌های صدایش، خواهرزاده‌اش را نهیب می‌زند. دور می‌کند. حواسش را پرت می‌کند. به خودم می‌گویم نکند دوباره این طفل دارد با یک دستش صفحه مانیتور و با دست دیگرش بدنه لپتاپ را فشار می‌دهد. یادم می‌افتد که وسیله کارم است. گویا اگر خدای نکرده اتفاقی بیفتد دستم توی پوست گردو می‌ماند و از این طور فکرها.
نمی‌فهمم چه خواندم؛ چند رکعت خواندم. سلام پایان را داده نداده از اتاق می‌آیم بیرون و همسرم را صدا می‌کنم و با حالت حق‌به‌جانب می‌گویم "آن ماسماسک وسیله کار است. دست بچه چه می‌کند؟ اگر بشکند از نان خوردن می‌افتیم" که یک‌هو همسرم در جواب می‌گوید: "دوربین مادرش را می‌کوبید این ور و آن ور! چه می‌گویی؟"
مرا برق می‌گیرد. نماز آخر وقت با آن حضور قلب برای هیچ؟ خدا بهم رحم کند...
تب نوشتن، آن هم در روزهایی که به شدت درگیری فکری دارم؛ شده نمک روی زخم؛ نفت روی آتش... اگر چندی پیش در چند راهی مبهم قرار گرفته بودم و گنگ بودم از آن؛ این روزها در یک دو راهی واضح به روی دو زانویم نشستم و آخر مسیرها را هم می‌بینم و قدرت انتخاب و تحمل هر دوی آن‌ها را دارم ولی نمی‌دانم به مسیر پیشنهادی نیمه‌ی سنتی وجود بروم یا افسارم را بدهم دست نیمه‌ی مدرن و یک لگد محکم بزنم به یک نیمه از وجودم.
قبل‌تر و کمی هم اکنون، آرمان‌گرایی‌ام کوچک‌ترین حرکت معمولی‌ای که از یک انسان می‌توانست سر بزند را به شدیدترین وجه محکوم می‌کرد ولی چندی‌ست که پیش خودم می‌گویم نکند خود خدا -خدای خالق- رشد و بالندگی را در همین زندگی‌های معمولی جاری در بین بشر را خواسته و راه این‌ست نه آن!
دچار چندگانگی‌های ارزشی شدم. گرفتار نکره شدن تعاریفم از روابط شده‌ام. زندگی عادی‌ام مثل صحنه‌های یک خواب طولانی شده. پیچیده، نامفهوم، بی‌ربط، خارج از قاعده و البته با رگه‌های از واقعیت.
نوشتن این وسط چه نقشی دارد؟ نوشتن بازگو کردن‌ست. شخم زدن‌ست. سیر کردن‌ست. درگیری‌ست. خود درگیری به شکل دیگری نمایان‌شده. آن قدر می‌دانم حتی این مجهول نوشتن و یا با اسم و رسم نوشتن دو روی همان دو مسیری‌ست که در ابتدای جدایی‌شان به روی زانوهایم نشسته‌ام.
با اسم حقیقی نوشتن فرصت تجربه فضای جدید را از من می‌گیرد و به راهی می‌برد که برایم مشخص است صلاح و صواب است و ندای دلم است و با چهره‌ی غیر خود فعلی‌ام نوشتن که عقل منادی‌اش شده ویران کردن ماقبل است؛ یک ویرانی که از بنا شروع می‌کند و از ظاهر هم به طریق اولی چیزی باقی نمی‌گذارد. ناگفته نیست این وسط شجاعت هم بی‌تاثیر نیست...
گفته بودم نوشته‌هایم یک روز بعد از تاریخ عنوان نوشته می‌شود؟ این یعنی الان نیمه‌های شب یکشنبه بیست‌ودو مرداد نودوشش هست و چیزی از آنچه که برایم در شنبه بیست‌ویک مرداد نودوشش اتفاق افتاده در ذهنم حک نشده. یک هو تمام شد. بی‌خود و باری به هر جهت گذشت. به معنی واقعی کلمه‌ی «روزمرگی».
بیکاری [به معنای عدم کار پیوسته] و توی خانه ماندن اذیتم می‌کند. البته همسرم سعی می‌کند به رویم نیاورد. ولی خب چه می‌شود کرد؟ همه چی که دست من نیست! یک روز از کله سحر می‌دوم و تا نیمه‌های شب، عکس ادیت می‌کنم و چند روز هم بیکاری...
دارم دچار زوال درونی می‌شوم. هر روز بیشتر. اگر به کسی که در نمازش سه بار شک کند یا در سه نماز متوالی‌اش دچار شک شود کثیرالشک گفته شود، به من چه خواهند گفت که کلا نمی‌فهمم نمازم کی شروع شده و کی تمام شده!؟
این درگیری‌های فکری را که می‌گذارم کنار چشمان شهید حججی، هر لحظه ویران‌تر می‌شوم... گر مسلمانی از این است که حافظ دارد / آه اگر از پی امروز بود فردایی
گویا طلسم شده. ننوشتن عادت شده و نگفتن سلوک. حتی وقتی خواستم فیلد عنوان‌ستاره را پرکنم، ماندم تاریخ را چه جور می‌نوشتم. عددی بود؟ ویرگول داشت؟ سال را هم می‌نوشتم؟
توی این چند وقت خانه دیگری اجاره کردیم. اسباب‌کشی و چیدن دو هفته‌ای داشتیم. برای سومین بار بعد از فروردین و اردیبهشت و خرداد رفتیم شمال. پیش پدر و مادر مسافر روزه‌گیر! یک سه‌باره بعد از یک‌سال نرفتن. یک سه‌باره بی‌برنامه. شاید بی‌برنامه‌بودن ماهیت لذت چشیدن از آن سه بوده. شاید مبنای جدیدی را باید برگزینم...
چقدر ذهنم درگیر سنت‌های الهی شده. ذهن طلبه‌شده، قوانین عالم را سنت‌های الهی می‌داند دیگر! این درگیری توی نوشته‌ی زورکی‌ام هم آمده. جل الخالق
اید ساعت شش و نیم عصر می‌رفتم برای عکاسی. گفتم تا شش می‌خوابم و بعدش آماده می‌شوم که بروم. ساعت شش که بیدار شدم، دیدم آن بنده‌ی خدا که مسئول هماهنگی برنامه است پیام داده "برنامه نیم ساعت عقب‌تر افتاده؛ هفت بیا". جواب دادم "ممنون" و دوباره خوابیدم. شش و نیم بیدار شدم. یک هو برگشتم و ساعت را نگاه کردم که شش را نشان می‌دهد. باورم نمی‌شد. گوشی را چک کردم و دیدم پیامکی وجود ندارد. این روزها در این حد مرز خواب و بیداری را گم کرده‌ام...
پدر ساعت ده و نیم شب تماس می‌گیرد. همان اولش می‌پرسد "خواب که نبودی؟". او چه می‌داند که من چند ماه است شب‌ها نمی‌خوابم. [البته می‌داند ولی به نظرم باورش نشده] از من و احوال زنم می‌پرسد؛ از آب و هوا. من و پدر جز در بحث‌های اساسی که از خجالت هم در می‌آئیم، توی این وقت‌ها حرف زیادی برای گفتن نداریم. وقتی اسمش روی موبایلم می‌افتد به دو گزینه بیشتر فکر نمی‌کنم؛ یا کار کوچکی پیش آمده که سریع باید بروم حل کنم یا اینکه سلام کند و از من و احوال زنم بپرسد و از آب و هوا...
این دفعه به طور غیر عادی حس کرده که مشکلی دارم و راست هم می‌گفت... اما هم من و هم او، هر دو, می‌دانیم نه مشکل من طوری است که هر جور شده باید حل بشود و نه در حالت عادی در توان اوست که حل کندش. این دفعه ذوق به خرج می‌دهم و به طور کاملا مصنوعی [وقتی بعدا در مورد جملاتم فکر کردم به این نتیجه رسیدم] خیالش را راحت می‌کنم که "نه بابا! مشکلی نیست؛ امن و امان" و او هم خنده‌ی از سر خوشحالی و رضایت مصنوعی‌تر [همان موقع حس کردم که بعدش نشستم به جملاتم فکر کردم] می‌کند.
نمی‌دانم چرا این‌قدر رابطه پسرها و پدرها عجیب است. هنوز برایم هضم نمی‌شود که یک پدر چگونه هست و یک پسر چگونه می‌شود... چند سال عقبم. مثلا الان دارم به سن بیست سالگی‌ام فکر می‌کند و ماجرای من و پدرم در آن سال و در بیست سالگی به هفده سالگی‌ام فکر می‌کردم و جریانات آن موقع فی ما بین و هکذا!
اکنون هم که هر چقدر می‌توانم به رابطه خودم و دختر نداشته‌ام فکر کنم و خیال‌بافی کنم و از الان از توی اینترنت کلی نقاشی پیدا کنم که اگر زمانی بچه‌دار شدم و فرزندم دختر شد، آن‌ها روی پروفایلم بگذارم؛ حتی به اسمی که برای پسرم زیبا باشد نمی‌توانم فکر کنم چه برسد به روزهایی که قرار است با هم باشیم... حقیقتش را بگویم اصلا نمی‌توانم روی این مسئله تمرکز کنم چه برسد به خیال‌بافی که در آن اوستایی [کلمه‌ی استاد معنای درون کلمه‌ی اوستا را نمی‌رساند!] شده‌ام!
دلم برای پسرم می‌سوزد و برای پسری خودم و دلم برای پدرم می‌سوزد و پدری خودم! آه ای روزگار...
امروز هیچ کاری نکردم؛ هیچ! حتی ضرر هم نکردم. باز از لطف خدا، خوابیدن توی این ماه، عبادت شده. برای کارهایم، به این و آن پیام می‌دهم و تنها انتظاری که از خودم داشتم، این بود که صدای نوتیفیشن گوشی، بیدارم کند و مثلا بیفتم دنبال کارم که خب از صدای آن هم بیدار نشدم.
بعد از افطار، یاد یک وبلاگ قدیمی افتادم که همه‌ی زمانی که با آن آشنا شده بودم به حال خاص نویسنده‌اش حسرت می‌خورم. یک غربت درونی و خاص که جلا می‌داد. [هر وقت که با خودم صادق بودم دیدم به تنها چیزی که به هر شکل ممکن از آن فرار می‌کنم محتاج‌ترم. غربت. گمشده‌ی این عصر. غربت و سکوت. غربت و سکوت و درد...] توی یکی از کامنت‌های یکی از نوشته‌هایش، شعری از صائب تبریزی نوشته شده بود که اصلا این بیت باعث شد امروز چیزی برای نوشتن داشته باشم. برای احساس ضرر نکردن. "مرد مصاف در همه جا یافت می‌شود / در هیچ عرصه مرد تحمل ندیده‌ام"
منی که همیشه روی نوع زندگی کردن اطرافیانم تمرکز کرده‌ام، چیزی مانند این بیت، یک آیه نازل شده می‌ماند. تا همین الان فکر می‌کردم ارزش و عیار انسانی به جنگیدنش است، به شجاعتش، به داد و بیدادش ولی این جمله چیز دیگری بود.
از بس در حیرت این گزاره هستم، چیزی به ذهنم نمیرسد تا درباره آن بنویسم. فعلا از آن مشعوفم و متحر. درک کردنش بماند برای زمانی دیگر...
باید برای کارم خرج کنم. از واماندگی مالی به شدت متنفرم. شاید به خاطر همین باشد دور خیلی از چیزها را خط زده باشم و تغییر مسیرهای کلی داده باشم. حدش را دقیق نمی‌دانم ولی در اصلش شک ندارم. بعد از سحر نخوابیدم و منتظر ماندم تا ساعت نه بشود. موتور را از توی حیاط کوچکی که نود درصدش به وسیله چهارصدوپنج نقره‌ای کج پارک شده‌ی صاحبخانه اشغال شده، با احتیاط خارج می‌کنم. عینکی که تازه خریدمش را به چشمانم می‌زنم و فکر می‌کنم که ای کاش همت می‌کردم و پیراهنی اتو می‌کردم و اکنون مجبور نبودم با تیشرت راه راهم بروم توی شعب چند بانک. وام می‌خواهم و ذهنم به شدت درگیر پرداخت اقساطش هست این روزها. توی همین روزهای ماه رمضان. چه مسخره!
می‌شود یک کارهایی کرد ولی دلم قرص نیست. از راحتی خرج کردنم بیم دارم و می‌ترسم وضعیتم را در خانواده خودم و زنم متزلزل کند. از هرگونه احساس ترحم، متنفرم و به بدترین شکل ممکن واکنش نشان می‌دهم. گاه گاهی زخم‌های عکس‌العملم را در قلب پدرم می‌بینم...
به خودم قول می‌دهم زود تصمیم نگیرم. برمی‌گردم خانه و دوباره همان چیزهایی که سوار بر موتور قرمزم در ذهن تجزیه تحلیل کرده بودم را بر روی کاغذهای کوچکی که پدرم حدود ده سال پیش در انباری آخرین انتشاراتی که در آن مشغول بود و آن موقع از آنجا برداشته بودم می‌نویسم. منطقی نشان می‌دهد اما این زندگی‌ست که بی‌منطق است! از تزلزل جایگاهم می‌ترسم...
باید این دو ساعت مانده را بخوابم تا بلکه خستگی این ده دوازده ساعت نخوابیدنم از تنم برود و بفهمم چه کادری را می‌بندم. خوابم نمی‌برد. مثل همیشه. دوازده شده و دوباره می‌زنم بیرون.
توی مسجد مدرسه گلپایگانی، درس تفسیری که دو دوربین فیلم‌برداری برای سایت و کانال حاج‌آقا ضبطش می‌کنند با جمعیت زیر بیست نفر چه چیز خاصی برای عکاسی دارد!؟ توی این مساجد هم که شکر خدا پر از پیرمرد فضول است. باز خوب است چندیشان چرت می‌زنند. حاج‌آقا هم که به دوربین عکاسی حساس است. چیز خاصی گیرم نمی‌آید. فدای سرم!
بعد می‌روم مسجد امام حسن عسکری. چشمانم از خواب جلو را نمی‌بیند. آن عقب‌ها یکی دو نفر نشسته چرت می‌زنند. چه چیزی بهتر از این؟ به‌شان ملحق می‌شوم. بند کیف دوربین را توی دستم می‌اندازم و کفش را هم به خدا می‌سپارم. چرت می‌زنم. آه خدای من! در همین حین قرآن را خوانده‌اند و اذان را هم فریاد کشیده‌اند و نماز جماعت را هم خوانده‌اند و اعمال بعد از نماز را هم هم و اکنون آخر سخنرانی‌است که برای عکاسی از آن آفیش شده بودم. جای دو دستم روی گونه‌هایم به حتم قرمز شده. پایم هنوز خواب است ولی باید بجنبم. یک جمعیت صد نفری در آن مسجد بزرگ! از مسجد قبلی درآوردنش سخت‌تر است. دوان دوان چند شات می‌گیرم و یک فدای سرم دیگری هم می‌گویم به سمت حرم می‌روم.
خستگی ذهنم را کند کرده. عینک آفتابی چقدر می‌تواند به آدم جرئت دیدن چیزهایی را بدهد که قبلا نمی‌دیده! با این وضعیت آن نگاه کردن‌ها به خاطر خدا نبوده. هوووووف.
داخل شبستان می‌شوم و چند عکس از جمعیت قابل قبول توی آن می‌گیرم. آن وام را برای همین موقعیت‌ها می‌خواهم. با لنز کیت که نمی‌شود کاری کرد. آن هم جائی که مدام فیلم‌بردارها و خادم‌های پیرمرد چرت‌زن با چشم و ابرو به‌ت می‌فهمانند که توی جمعیت نروی که روی آنتن زنده هستیم. تله‌ای باید...! و نبود تله را بهانه می‌کنم و زود دوربین را در کیف می‌گذارم و از حرم خارج می‌شوم که بلکه حتی برای پنج دقیقه زودتر برسم خانه و کولر را روشن کنم و زیر باد مستقیمش روی مبل‌های سبز تیره بخوابم. توی راه می‌گویم چقدر خوب است که امسال ماه رمضان قم، کم‌تر گرم شده. خدایا شکرت. خدایا شکرت...
سه روز گذشته. ماه رمضان که می‌آید، افکار از همه طرف به من هجوم می‌آورد. نه اینکه روزهای دیگر فرقی کند؛ نه! فقط فرقش در این است که مشغول گذشته می‌شوم و آینده. اصل تصمیمات عمرم را در همین ماه گرفته‌ام. شاید به همین خاطر است که توی کتم نمی‌رود قدری که قلم تقدیر بر می‌دارند یک شب باشد.
امسال اما، از همان روز اول ذهنم درگیر روزهای نوجوانی‌ام شده که با نوشتن گره خورده و توی همین سه روز کلی فکر کرده‌ام که پیجم را خصوصی کنم و توی آن بنویسم یا اینکه یک کانالی راه بیندازم و یا یک سایت بزنم... اما، امشب که شب سوم باشد، به طور اتفاقی وبلاگی را می‌بینم که فکر می‌کردم نویسنده‌اش، نوشتن را کنار گذاشته. آی‌دی‌اش را توی اینستاگرام آن یکی که اکنون به زور می‌نویسد پیدا می‌کنم و به او پیام می‌دهم که: من الان باید وبلاگ شما رو ببینم!؟
حرف زدن شروع می‌شود و درددل که ای آقا، امان از ذهن پریشان و خودسانسوری و الخ و جواب و پیشنهاد که بنویس و بی پروا هم بنویس و خودت را در خودت نگه ندار! خب این جور حرف زدن بین دو جوانی که روزگاری دست به نوشتن تو وبلاگ بودند، چه نتیجه‌ای جز نوشتن در وبلاگ خواهد داشت؟
القصه، برای فائق آمدن بر اصل درد، می‌نویسم. از روزهایی که گذراندم روایت می‌کنم و هدف خاصی ندارم، هر چند از آنجا که آدمی‌ام که باید یک نیتی از آن بکنم بلکه توی گور -لااقل- بابت این یکی عملم چوب نخورم، یک هدف شخصی هم دارم. البته برا دچار نشدن به سرنوشت وبلاگ‌های قبلی مستعار می‌نویسم؛ که آن خودسانسوری این ایام صرفا در نام خلاصه شود...
آرشیو این وبلاگ، از خرداد نودوشش شروع می‌شود و ای کاش که نوشته‌های سال‌های هشتادوهفت و هشتادوهشت و هشتادونه و نود و نودویک و نودودو و نودوسه و نودوچهار و نودوپنج را هم جائی داشتم...